Maanden geleden kreeg ik het eerste berichtje... Of ik zin en tijd had om 7 kinderen op de foto te zetten? Ze wilden graag van iedereen een portret en dan ook nog zo'n FineArt...
Puur en tijdloos, dat waren een beetje de key-woorden... En waarom weet ik niet, maar ik ging er van uit dat het om kleine kinderen ging. Mijn hart ging al sneller kloppen om van 7 kinderen apart een portret in de studio te mogen maken maar toen ik hoorde dat de jongste 12 was en de oudste 17 was... Toen klapte ik natuurlijk helemaal bijna uit elkaar!!! Want ja, ik vind kleine kinderen fantastisch om te doen hoor... Maar het allerleukste vind ik stiekem vanaf deze leeftijd!! Ja natuurlijk moeten ze zin hebben maar deze leeftijd: waar je ze eigenlijk niet meer als kind mag zien, maar volwassen zijn ze dan ook nog niet helemaal... Op dat punt... Dan vind ik dat ze op hun mooist zijn! Helaas waren er natuurlijk door alle COVID-maatregelen van afgelopen maanden en de agenda's van 3 drukke gezinnen, hebben we alles een aantal keren moeten verzetten maar het mocht dan eind april eindelijk pas gebeuren!! We konden gaan shooten!!
Momenteel huur ik geen eigen studio (waar ik trouwens nog steeds wel naar op zoek ben!) dus ja, dan is de enige oplossing om heel die studio achter in de race-bus te gooien en gewoon mee te nemen... En ik moet je eerlijk bekennen dat dat toch ook wel zijn charme heeft. Alle voorpret van het opbouwen, het verbouwen van de keuken zodat alles goed gaat passen en geen lampen in mijn beeld te zien zijn, het uitzoeken van de achtergrond en het neuzen tussen de kleding die ik nog had meegenomen. Gewoon in de keuken bij de mensen thuis, onder het genot van een kopje koffie... Ja, het heeft wel wat! En stiekem had ik toch wel een klein beetje de zenuwen hoor! We waren al zo lang met elkaar in contact en de plannen lagen al zo lang klaar, maar natuurlijk nergens voor nodig geweest... Ik had misschien even wat beter naar het straatnaambordje kunnen kijken, want ik stond natuurlijk bij het verkeerde huis aan te bellen maar dat terzijde...
En het was een feestje!! Wat een heerlijkheid om met elk van hun te werken. Normaal gesproken bij de kleinere kinderen (en zeker bij die van mezelf!!!) moet ik alles uit de kast trekken om ze stil te laten zitten en ze zo te krijgen zoals ik denk dat goed is en wat ik mooi vind.... Maar hier waren eigenlijk alleen de eerste twee de pineut. Roos en Stan mochten (of moesten) mijn 'testers' zijn... Het is zeker in zo'n serie belangrijk om het licht goed te zetten en te zoeken naar de juiste opstelling, maar zodra dat deze staat dan is het gewoon aansluiten... Misschien wat kort door de bocht gezegd, maar wat ik bedoel te zeggen is dat bij iedereen je even op zoek moet naar de juiste hoek... Er worden altijd grappen gemaakt over een goede of slechte kant van iemand en dat klopt wel deels maar het is toch altijd zoeken naar een juiste houding van gezicht, schouders, blik, wel indraaien met je knieën of kin omlaag of omhoog, ontspannen of weet ik wat... En zeker met dit soort portretten, vind ik dat je heel goed naar moet kijken want juist bij dit staat of valt alles met details... Maar ze hebben het echt super gedaan!!! In alle rust en ieder op zijn of haar eigen manier en toch passend in eenzelfde serie hebben we alles gemaakt...
En weet je, na het maken van de foto's gaat eigenlijk pas het echte werk beginnen. De nabewerking van dit soort portretten is nu eenmaal tijdrovend. Ik ben dan met name heel druk met alle details, zoals wegwerken van opvliegende haartjes, huidbewerking, oneffenheden in achtergrond wegwerken en weet ik wat meer. Ik hou enorm van dat schilderachtige, maar ik moet zeker opletten dat alles wel natuurlijk blijft en niet dat je ziet dat er 3045 lagen Photoshop overheen gegooid is. En dat hele neppe, of eigenlijk dat je zo'n poppengezichtje krijgt, daar pas ik liever voor. Niet mijn smaak en dat hou ik dan ook heel goed in de gaten... En het bijzondere aan deze opdracht was niet alleen de leeftijd van deze 7 kleinkinderen (want het is een cadeau voor opa en oma) maar iedereen die hier gestaan heeft, heeft iets bijzonders...
En het mooie is dan, dat je tijdens de shoot zelf al de gehele serie ziet ontstaan. Alle dames hebben we bijvoorbeeld in 2 verschillende shirtjes gefotografeerd en de heren hebben we allemaal in een zelfde soort pose gefrommeld...Maar je ziet dan stiekem al, dat ieder op zijn eigen unieke manier neergezet wordt maar dat het op een of andere manier toch allemaal wel bij elkaar hoort...
En gelukkig mocht ik de foto's ook nog op heel mooi FineArt papier laten afdrukken, waar mijn hart natuurlijk weer helemaal warm van wordt!!! Weet je, al die foto's op de computer of in je telefoon is hartstikke leuk, maar je mist zoveel!!! Ik vind echt dat als je het juiste materiaal kiest voor het soort foto wat je gemaakt hebt, dat het beeld pas echt tot leven komt. Deze portretten heb ik op papier laten drukken op 100% katoen waardoor er een mooie structuur op zit.. Dus niks geen glas ervoor in de lijst maar echt alleen in een passe-partout en het lijstje erom heen... Als een klein schilderijtje... Want laten we eerlijk zijn... zo'n foto aan de muur op het juiste materiaal....
Dat is altijd zoveel mooier dan op een beeldschermpje!!